podziemia w wieczne więzienie, zapełniła je symbolami religijnymi,

Oriana odwróciła twarz, żeby ukryć uśmiech politowania. Ani przez chwilę nie wierzyła, że Mark odczuwa cokolwiek poza dyskretną pogardą dla tej biednej istoty. Jednak na razie wolała mieć Adelę po swojej stronie. Dodała więc:
Pilnie uważała, by unikać wzroku markiza, starała się też nie wsłuchiwać w jego głos. Niestety, bezskutecznie - był to jedyny dźwięk, który do niej docierał. Spojrzała na niego tylko raz, gdy wstawał, by nałożyć sobie coś na talerz. Na jego szczęce widniał wciąż spory siniak, poza tym mężczyzna wydał jej się blady. Spostrzegła, że również i on zjadł niewiele, ale to akurat można by przypisać odniesionym ranom. Przeprosił wszystkich, że nie jest w stanie uczest¬niczyć w dzisiejszej mszy i spędzi poranek w domowym zaciszu.
- Chcę z panią chwilę porozmawiać.
się z Camryn!
wychodziła miejscami ze spodni. Tańczył wokół niej, rozsiewając
- Bzdury, była pani zbyt wyczerpana. Proszę napić się lemoniady. - Schowałem w cieniu kilka butelek.
- Na razie nie możemy nic uczynić, jeszcze nie. Ale ta awanturnica zaczęła już kokietować mojego brata i prędzej czy później się skompromituje, jestem tego pewna - rzekła Oriana. Miała zamiar dopomóc jej w tym, jeśli tylko zdarzy się ku temu okazja.
- Powiedziałem prawdę. Stało się, już tego nie zmienię.
- Jak ich odnajdziemy? - zapytała.
wzajemnie. Której sobie odmawiałaś i której ja sobie odmawiałem. Od roku nie byłem
- Urocze - odparła Gemma. - Piękne dzieci i dobrze wychowane.
- Niezłe miejsce na tajne schadzki - zauważył. - Ciekawe, co tu wyczyniali braciszkowie zakonni.
wpływach. Nie miała natomiast pojęcia o tym, co jest miastu najbardziej potrzebne.
- Podzielam twoje stanowisko - powiedziała. - I mogę odejść dziś, jeśli